ενα από τα κακά του facebook.... τρώς χαστούκια από εκεί που δεν τα περιμένεις....κι έχω φάει αρκετά τέτοια το τελευταίο εξάμηνο... κι όλα αφορούν ένα πράγμα.... φίλοι και φίλες με τους οποίους υπήρξα κάποτε πολύ κοντά παντρεύονται και κάνουν παιδιά (με αυτή την σειρά ή την ανάποδη)...
ο φίλος μου μου ο Α. που είμασταν κάποτε σαν αδέρφια και που δεν τα πήγαινε καθόλου καλά στις σχέσεις του και που είχαμε πει ότι άμα μείνουμε μόνοι μέχρι τα 40 θα παντρευόμασταν....η φίλη μου η Δ. που περάσαμε καιρό μιλώντας για τις αποτυχημένες σχέσεις μας και που είμασταν για καιρό μόνες και απογοητευμένες...και αρκετοί άλλοι που έμαθα μέσα από μια φωτο στο facebook ενός γλυκύτατου μωρού (ή και 2 μωρών) ότι έγιναν γονείς....
Φίλοι παλιοί φίλοι καλοί συνομήλικοι μου που προχωράνε.... και εκεί τρως το χαστούκι και λες τι κάνω εγώ??? είμαι στάσιμη? προχωράω? τι κάνω? που πάω? πάω? γυρνάω???
Και αρχίζει και σε απασχολεί το θέμα του παιδιού...να κάνεις να μην κάνεις??? Πως αναλαμβάνεις τέτοια ευθύνη? Πραγματικά θα ήθελα να μάθω πως τολμάει κανείς να κάνει κάτι τόσο δύσκολο και τόσο όμορφο... πως τολμάει να δεσμευτεί σε μια τέτοια σχέση...μια ισόβια σχέση...πως ξέρει αν θα είναι καλός γονιός? και ξαναρωτάω πως το τολμάει???? και θέλω απάντηση σε αυτό....
Πλησιάζω τα 38 και δεν το έχω σκεφτεί ποτέ σοβαρά...πάντα έλεγα ότι δεν ήθελα... και σνόμπαρα και τους φίλους και γνωστούς που έκαναν παιδί μικροί...τώρα όμως για κάποιο περίεργο λόγο που δεν μπορώ να καταλάβω και το σκέφτομαι και καθόλου δεν σνομπάρω αυτούς που το καναν.υπά...
Ισως τολμώ να πω ότι νιώθω και μια ζήλια...και με τρομάζει αυτή η σκέψη πολύ....
Πάντα επιδίωκα το να είμαι μόνη γιατί φοβόμουν να δεθώ...και το παιδί είναι η μεγαλύτερη δέσμευση που υπάρχει... και για κάποιο λόγο αρχίζω και νιώθω την ανάγκη για μια τέτοια δέσμευση....
Γιατί τόσα χρόνια αποφεύγω αυτό που διακαώς χρειάζομαι....
και ταυτόχρονα προσπαθώ να μεγαλώσω το παιδί που βρίσκεται μέσα μου.... ε οκ...το κατάλαβα...δεν μεγαλώνει άλλο....
Εφαγα τη ζωή μου στο να προσπαθώ να με κάνω καλύτερη...εεεε...πόσο καλύτερη? και πόσο καλύτερη μπορεί να γίνεις όταν αποφεύγεις να ζήσεις αυτό για το οποίο μάλλον έχεις φτιαχτεί???
Μπέρδεμα...Ισως αύριο επανέλθω στις παλιές μου απόψεις....
Θα κλείσω αυτό το αυθόρμητο και άκρως ειλικρινές post με έναν αγαπημένο στίχο...
"ένα μωρό παιδί χρόνια...έχει κλειδιά απ το σπίτι μου...κάνει ζημιές χαρές ψώνια κάτω απ τη μύτη μου...χρόνια μ αρρωσταίνει...χρονια μου γελά...μου χες πει θα ζούμε καλά...μούρη μου σπασμένη ρούχα μου απαλά...σου χα πει θα ζούμε καλά..."
ο φίλος μου μου ο Α. που είμασταν κάποτε σαν αδέρφια και που δεν τα πήγαινε καθόλου καλά στις σχέσεις του και που είχαμε πει ότι άμα μείνουμε μόνοι μέχρι τα 40 θα παντρευόμασταν....η φίλη μου η Δ. που περάσαμε καιρό μιλώντας για τις αποτυχημένες σχέσεις μας και που είμασταν για καιρό μόνες και απογοητευμένες...και αρκετοί άλλοι που έμαθα μέσα από μια φωτο στο facebook ενός γλυκύτατου μωρού (ή και 2 μωρών) ότι έγιναν γονείς....
Φίλοι παλιοί φίλοι καλοί συνομήλικοι μου που προχωράνε.... και εκεί τρως το χαστούκι και λες τι κάνω εγώ??? είμαι στάσιμη? προχωράω? τι κάνω? που πάω? πάω? γυρνάω???
Και αρχίζει και σε απασχολεί το θέμα του παιδιού...να κάνεις να μην κάνεις??? Πως αναλαμβάνεις τέτοια ευθύνη? Πραγματικά θα ήθελα να μάθω πως τολμάει κανείς να κάνει κάτι τόσο δύσκολο και τόσο όμορφο... πως τολμάει να δεσμευτεί σε μια τέτοια σχέση...μια ισόβια σχέση...πως ξέρει αν θα είναι καλός γονιός? και ξαναρωτάω πως το τολμάει???? και θέλω απάντηση σε αυτό....
Πλησιάζω τα 38 και δεν το έχω σκεφτεί ποτέ σοβαρά...πάντα έλεγα ότι δεν ήθελα... και σνόμπαρα και τους φίλους και γνωστούς που έκαναν παιδί μικροί...τώρα όμως για κάποιο περίεργο λόγο που δεν μπορώ να καταλάβω και το σκέφτομαι και καθόλου δεν σνομπάρω αυτούς που το καναν.υπά...
Ισως τολμώ να πω ότι νιώθω και μια ζήλια...και με τρομάζει αυτή η σκέψη πολύ....
Πάντα επιδίωκα το να είμαι μόνη γιατί φοβόμουν να δεθώ...και το παιδί είναι η μεγαλύτερη δέσμευση που υπάρχει... και για κάποιο λόγο αρχίζω και νιώθω την ανάγκη για μια τέτοια δέσμευση....
Γιατί τόσα χρόνια αποφεύγω αυτό που διακαώς χρειάζομαι....
και ταυτόχρονα προσπαθώ να μεγαλώσω το παιδί που βρίσκεται μέσα μου.... ε οκ...το κατάλαβα...δεν μεγαλώνει άλλο....
Εφαγα τη ζωή μου στο να προσπαθώ να με κάνω καλύτερη...εεεε...πόσο καλύτερη? και πόσο καλύτερη μπορεί να γίνεις όταν αποφεύγεις να ζήσεις αυτό για το οποίο μάλλον έχεις φτιαχτεί???
Μπέρδεμα...Ισως αύριο επανέλθω στις παλιές μου απόψεις....
Θα κλείσω αυτό το αυθόρμητο και άκρως ειλικρινές post με έναν αγαπημένο στίχο...
"ένα μωρό παιδί χρόνια...έχει κλειδιά απ το σπίτι μου...κάνει ζημιές χαρές ψώνια κάτω απ τη μύτη μου...χρόνια μ αρρωσταίνει...χρονια μου γελά...μου χες πει θα ζούμε καλά...μούρη μου σπασμένη ρούχα μου απαλά...σου χα πει θα ζούμε καλά..."
