love her

υπάρχουν στιγμές που την ώρα που τις ζεις ξέρεις ότι δεν θα τις ξεχάσεις ποτέ....γιατί ειναι από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής σου....

let's be alone together...

Baby let's get married...we 've been alone too long...

let's be alone together...let's see if we are that  strong...

let's do something crazy...something absolutely wrong....

while we are waiting for the miracle to come....

hard day's night

και μιας και μ εχει πιάσει να βάζω τραγούδια σήμερα...ακούστε το αυτό...ειναι από τις πιο εκπληκτικές  εκτελέσεις που έχω ακούσει...  ανατριχιαστικά υπέροχο θα έλεγα....
η φωνή που ακούγεται είναι του peter sellers...o Nikolas Gale επίσης είναι Ελληνας....

ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ!!!!

Θ Ε Λ Ω

να την προσεχεις....

Απλά κάθε φορά που ακούω αυτό το κομμάτι βάζω τα κλάμματα.....

all you need is love.....

Χρόνια τώρα πρεσβεύω και επιμένω ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν... Και έρχομαι σήμερα και λέω ότι ίσως και να κάνω λάθος....
Βλέπω τον εαυτό μου και συνειδητοποιώ πόσο έχω αλλάξει από παλιά... και ειλικρινά σοκάρομαι....
Οπότε αν εγώ αλλάζω γιατί να μην μπορούν και οι άλλοι?
Πιστέυω ότι ο βασικός κορμός του χαρακτήρα και της ψυχοσύνθεσης δεν αλλάζει.... αλλά μπορούν να γίνουν πολλές βελτιώσεις και προσθέσεις και αφαιρέσεις...Τόσες που πραγματικά να αλλάξει τόκανεις κατά πολύ την συμπεριφορά του και τον τρόπο αντιμετώπισης των καταστάσεων....
Για να γίνει όμως αυτό πρέπει πρώτα απ όλα να καταλάβεις τι δεν σου αρέσει και να πάρεις απόφαση να το αλλάξεις.... Δεν είναι καθόλου εύκολος όμως ο δρόμος...Γιατί άντε και το πήρες απόφαση να αλλάξεις κάτι ...αντε να σε δω να το κάνεις....Δύσκολο πολύ δύσκολο...Παίζει πολύ το σενάριο να το αλλάξεις για λίγο καιρό κ μετά να ξαναγυρίσεις στα ίδια...
Γι αυτό και θεωρώ εντελώς λάθος το να αλλάζεις επειδή κάποιος άλλος στο ζητάει ή για να ικανοποιήσεις κάποιον άλλον...Αυτό με μαθηματική ακρίβεια θα έχει βραχυπρόθεσμο αποτέλεσμα....

Και σκεφτόμενη όλα αυτά σήμερα καταλήγω στο εξής συμπέρασμα το οποίο τουλάχιστον αφορά την δική μου πορεία και εμπειρία...
Δυο από τους τρόπους που εγώ γνωρίζω για να αλλάξει κάποιος είναι η ψυχοθεραπεία και η αγάπη...

Αγάπη λοιπον... αγάπη πρώτα για τον εαυτό σου....επειτα να μάθεις να δέχεσαι την αγάπη των άλλων...να την εμπιστεύεσαι... και το να  νιώθεις μέσα σου ότι αγαπάς....
Δεν γίνεται να αγαπάς πραγματικά κάποιους ανθρώπους και αυτό να μην σε κάνει να αλλάζεις προς το καλύτερο....
Και εκεί έρχεται και βοηθάει και η ψυχοθεραπεία...Σε κάνει να αγαπήσεις τον εαυτό σου πρώτα απ όλα, να τον εμπιστετυείς και στην συνέχεια να αποζητήσειες και να δεχτείς και να αντέξεις την αγάπη των άλλων...
Στην τελική και η ψυχοθεραπευτική σχέση περιέχει ένα είδος αγάπης ή νοιαξίματος να το πω καλύτερα και απολυτης κατανόησης και αποδοχής....
Γιατι αυτό ειναι η αγάπη για μένα...Κατανόηση, αποδοχή και εμπιστοσύνη στον άλλον....και επιθυμία να είναι καλά με τον τρόπο που αυτός νιώθει καλά...

Οπότε αντί να προσπαθήσετε να αλλάξετε τον άλλον...ακόμα και να είχατε αυ αυτή την δύναμη... πως ξέρετε τι είναι το καλύτερο για τον αλλον? Γι αυτό λέω απλά αγαπήστε τον γι αυτό που είναι και εμπιστευτείτε τον ...και ίσως εκπλαγείτε με το αποτέλεσμα...

Πάρτε και ένα κομματάκι και τα λέμε σύντομα....

20 χρονια....

όσο και να λέω ότι με το youtube και με το ιντερνετ γενικά ακούω ότι μουσική γουστάρω και τα έχω όλα "στο πιάτο" πάντα εκπλήσσομαι θετικά όταν ακούω σε κάποιο μαγαζί κομμάτια που είχα να ακούσω χρόνια....Σήμερα λοιπόν άκουσα αυτό το κομμάτι που με πήγε πολλά πολλά χρόνια πίσω...Σε κάποιες διακοπές στην λατρεμένη Σαντορίνη...20 χρόνια πίσω....
Επίσης η πολύ πρόσφατη με τραγικό τρόπο απώλεια ενος παλιού φίλου με πήγε κι αυτή καμια 20αρια χρόνια πίσω...
Και όσο κι αν σκέφτομαι κι αναπολώ νιώθω τόσο μακριά από εκείνα τα χρόνια και από ανθρώπους που τότε ήταν κολλητοί μου, γνωστοί μου,σύντροφοι μου, εραστές μου...20 χρόνια.... Σαν να είναι άλλη ζωή....Σαν να την βλέπω σε ταινία...κι εγώ πρωταγωνίστρια...
Στην τελετή αποχαιρετισμού του παλιού αυτού φίλου είδα τόσο μα τόσο κόσμο από τα παλιά....Συμπρωταγωνιστές μου αλλά και κομπάρσους....Κοίταζα σαν χαζή γυρω μου καθώς ξεφυτρωναν ένας ένας... Θυμόμουν ονόματα καταστάσεις... Αλλοι φαινόντουταν ίδιοι με παλιά και άλλοι αισθητά γερασμένοι... (Πως φαινόμουν εγώ άραγε στα μάτια τους?) Δεν μπορούσα όμως να νιώσω τίποτα.... Αγκαλιαζόμουν  με ανθρώπους που κάποτε ήταν σημαντικοί για μένα...Χαιρετιόμουν με ανθρώπους για τους οποίους είχα κλάψει...με άλλους που ειχα μαλλώσει...που είχα αγαπήσει...που είχα ποθήσει...που είχα ζηλέψει... που είχα ερωτευτεί... Κι όμως τώρα κανένα συναίσθημα....Δεν ένιωθα απολύτως τίποτα.. Τρομαχτικά τίποτα...Σοκαριστικά τίποτα...

Συνειδητοποίησα πόσο αλλού είμαι.... Πόσο έχω προχωρήσει ποσο έχω αλλάξει...Με ελκύουν σε όλα τα επίπεδα πλέον διαφορετικοί άνθρωποι....διασκεδάζω με άλλο τρόπο.... Σκέφτομαι αλλιώς...Φέρομαι αλλιώς...Είμαι άλλος άνθρωπος γενικά...Γίνεται όμως αυτό?? Που πήγε η κοπέλα που ήμουν 20 χρόνια πριν? Εκεί στην Σαντορίνη...πάνω στο μπάρ...με την τότε κολλητή μου.... τι έχει μείνει μέσα μου από τότε?
Και πως είναι δυνατόν να μου είναι τόσο αδιάφοροι άνρθωποι τόσο σημαντικοί για μένα τότε....
Συμβαίνει και σε άλλους αυτό???
Και τι θα γίνει με τους ανθρωπους που έχω επιλέξει να είναι δίπλα μου τώρα??? Φίλους και σύντροφο??? Τι θα λέω γι αυτούς 20 χρόνια μετά???

Τελικά έχουν δίκιο που λενε  ότι ο χρόνος τα γιατρεύει όλα...  Ξεχνάς προχωράς... Δεν το καταλαβαίνεις πως αλλά σιγά σιγά μέρα με τη μέρα αλλάζεις και πλησιάζεις  όλο και περισσότερο σε αυτό που θέλεις....και σε αυτό που είσαι...άλλοι φεύγουν άλλοι έρχονται.... κάποιοι λίγοι παραμένουν αλλά καμιά φορά με διαφορετικό ρόλο....  Παρόλο που πλέον μου είναι οικείο όλο αυτό..... με τρομάζει  ταυτόχρονα....

Μικρή πίστευα στο "για πάντα"..."Θα σ αγαπώ για πάντα" "θα είμαστε πάντα φίλες" Πίστευα και στην παραλλαγή του...το "ποτέ"..."Δεν θα σ αφήσω ποτέ" "Δεν θα σου πω ποτέ ψέμματα"....

Ακόμα και τώρα τις χρησιμοποιώ αυιτές τις 2 εκφράσεις.... Απλά κάθε φορά που τις νιώθω και τις λέω σε κάποιον από μέσα μου γελάω γιατί ξέρω ότι αυτό απλά δεν υπάρχει... Δεν λέω όμως ψέμματα..... Εκείνη τη στιγμή έτσι νιώθω...Είναι η ανάγκη μου για να νιώσω ασφάλεια...και δύναμη... να νιώσω αθάνατη....

Και επειδή κλείνουν τα μάτια μου -3.40 η ώρα- σας αφήνω έτσι απότομα....  θα τα πουμε σύντομα....