Λίγοι μπορούν να καταλάβουν γιατί κάποιος ψάχνει τις ρίζες του και το παρελθόν του... ποιός τον γέννησε ποιος τον μεγάλωσε που μεγάλωσε και γενικά την ιστορία του...
Πρέπει να τα έχεις χάσει για να θέλεις να τα ψάξεις...γιατί όταν τα έχεις χάσει η οποιαδήποτε πληροφορία ειναι απλά πολύτιμη...
Πριν 39 χρόνια γεννήθηκα... από μητέρα που τότε ήταν 16 χρονών με το ζόρι... που λόγω "μέγιστου ηθικού κινδύνου" βρέθηκε σ ένα χώρο που δεν έπρεπε να βρεθεί και έζησε πράγματα που δεν έπρεπε να ζήσει...απλά γιατί κάποιος άλλος νόμιζε ότι αυτό ήταν το σωστό γι αυτήν...ενας πατέρας που για την κοινωνία ήταν αναγνωρισμένος και σωστός άσχετα αν έκανε σημεία και τέρατα από πίσω...και αν αποφάσισε αυτός για την ζωή της κόρης του και για την δική μου χωρίς να υπολογισει τιποτα παραπάνω από την γνώμη της κοινωνίας... Και ναι οι ταινίες οπως η Στεφανία με την Λάσκαρη που καμιά φορά βλέπουμε και λέμε σιγά μωρέ μην γίνονται αυτά...κι όμως γίνοταν...
Ετσι λοιπον ξεκίνησε η ζωή μου...έμβρυο ακόμα μέσα σ ένα ίδρυμα σωφρονισμού...στην κοιλιά μιας ανήλικης κοπέλας που απλά προσπαθούσε να ξεφύγει από την δική της ιστορία και που κανείς δεν την άφησε...
Ο πατέρας μου -γενήτορας όπως γράφουν τα χαρτιά- αρκετά μεγαλύτερος...κανείς δεν ξέρει τι πως και γιατί, γιατι δεν υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια ώστε να καταθέσει κι αυτός την δική του πλευρά της ιστορίας...
Γεννήθηκα έζησα στο μαιευτήριο κάποιους μήνες και μετά σε διάφορες τροφούς μέχρι να αποφασιστεί το να δοθώ σε υιοθεσία από την ανήλικη μητέρα...που όμως δεν έπαιρνε αυτή τις αποφάσεις απλά έκανε ότι τις υπαγόρευε το τέρας που είχε για πατέρα... Ετσι και μετά από λίγο καιρό την πάντρεψαν με κάποιον άλλον και τα υπόλοιπα είναι δικές τις προσωπικές πληροφορίες τις οποιες και δεν μπορω να παραθέσω εδώ...
1 χρονών και 2 μηνών με πήρε κάποιο ζευγάρι που εδώ και 38 χρόνια είναι οι γονείς μου...Και από τότε έζησα μαζί τους μια καλή ζωή...Μέσα μου πάντα υπήρχε ένα κενό και ένα αίσθημα εγκατάλειψης που πολλά χρόνια μετά όταν τα έμαθα όλα αυτά άρχισα να καταλαβαίνω...
Εμαθα για την υιοθεσία μου σε μεγάλη ηλικία τυχαία επειδή χρειάστηκε ο πατέρας μου να κάνει μια εγχειριση και έπρεπε να δώσω αίμα και γενικά έγινε ένα μπέρδεμα που αποδείκνυε ότι τα αίματα των γονιών μου δεν ταιριάζαν με το δικό μου...Οκ ήταν ένας τρόπος που ειχε αρκετό σασπένς και έτσι το πήρα κάπως ψύχραιμα όλο αυτό...
Ο βιολογικός μου πατέρας πέθανε 5 χρόνια μετά την γέννηση μου...Βρήκα κάποτε την μητέρα του...και έζησα κάποιες αρκετά έντονες στιγμές...Το ίδιο και εκείνη...
Αυτή σε γενικές γραμμές είναι η ιστορία μου.
Και τώρα ψάχνω να βρω λεπτομέρειες που για μένα είναι σημαντικές...που όπως είπα και στην αρχή πολύ λίγοι άνθρωποι μπορούν να καταλάβουν το γιατί...
Και θέλω να γνωρίσω την γυναίκα που μ έφερε στον κόσμο μέσα από τοσο αντίξοες συνθήκες. Την έχω δει μια φορά...Εχω και 2 αδέρφια...Τους γνώρισα πολλά χρόνια πριν...13 νομίζω...
Και τώρα θέλω να ξαναγνωριστώ...Και δυσκολεύομαι τόσο πολύ...
Να πάρεις τηλέφωνο να πεις τι? Πάμε για ένα καφέ? Ακούγεται τόσο απλό...Αλλά δεν το σηκώνεις το άτιμο το τηλέφωνο...Ακόμα και για μένα που γενικά δεν δυσκολεύομαι να κάνω το οτιδήποτε - δεν μασάω που λένε- αυτό ειναι πολυ ζόρικο. Δεν περιγράφεται το συναίσθημα...Δεν είμαι συγγραφέας για να γράψω γι αυτά με ωραία λόγια...Δεν έχω καν λόγια...Δεν νομίζω πως υπάρχουν....
Απλά έχει ξυπνήσει ένα θέλω μέσα μου...Θέλω να θυμώσω? Θέλω να συγχωρέσω? Θέλω απλά να ικανοποιήσω την περιέργεια μου? Θέλω σύνδεση ή τελικά αποσύνδεση? δεν ξέρω τι να το κάνω όλο αυτό και πως να το διαχειριστώ...απλά ΘΕΛΩ!!!!
Κάποιοι θα πουν τι τα σκαλίζεις? Τι νόημα έχει? Τα χω ακούσει αυτά πολλές φορές...Γι αυτό και 13 χρόνια τώρα το άφησα...
Δεν ξέρω αν έχει νόημα...Ξέρω απλά ότι ειναι η ζωή μου...και έχω δικαίωμα να την γνωρίσω...
Το που και το πότε και το πως...απλά θα περιμένω να το δω...και να γράψω εγώ την συνέχεια της ιστορίας όπως κάνω εδώ και πολλά χρόνια...
Φτάνει η εξομολόγηση για σήμερα...
Πρέπει να τα έχεις χάσει για να θέλεις να τα ψάξεις...γιατί όταν τα έχεις χάσει η οποιαδήποτε πληροφορία ειναι απλά πολύτιμη...
Πριν 39 χρόνια γεννήθηκα... από μητέρα που τότε ήταν 16 χρονών με το ζόρι... που λόγω "μέγιστου ηθικού κινδύνου" βρέθηκε σ ένα χώρο που δεν έπρεπε να βρεθεί και έζησε πράγματα που δεν έπρεπε να ζήσει...απλά γιατί κάποιος άλλος νόμιζε ότι αυτό ήταν το σωστό γι αυτήν...ενας πατέρας που για την κοινωνία ήταν αναγνωρισμένος και σωστός άσχετα αν έκανε σημεία και τέρατα από πίσω...και αν αποφάσισε αυτός για την ζωή της κόρης του και για την δική μου χωρίς να υπολογισει τιποτα παραπάνω από την γνώμη της κοινωνίας... Και ναι οι ταινίες οπως η Στεφανία με την Λάσκαρη που καμιά φορά βλέπουμε και λέμε σιγά μωρέ μην γίνονται αυτά...κι όμως γίνοταν...
Ετσι λοιπον ξεκίνησε η ζωή μου...έμβρυο ακόμα μέσα σ ένα ίδρυμα σωφρονισμού...στην κοιλιά μιας ανήλικης κοπέλας που απλά προσπαθούσε να ξεφύγει από την δική της ιστορία και που κανείς δεν την άφησε...
Ο πατέρας μου -γενήτορας όπως γράφουν τα χαρτιά- αρκετά μεγαλύτερος...κανείς δεν ξέρει τι πως και γιατί, γιατι δεν υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια ώστε να καταθέσει κι αυτός την δική του πλευρά της ιστορίας...
Γεννήθηκα έζησα στο μαιευτήριο κάποιους μήνες και μετά σε διάφορες τροφούς μέχρι να αποφασιστεί το να δοθώ σε υιοθεσία από την ανήλικη μητέρα...που όμως δεν έπαιρνε αυτή τις αποφάσεις απλά έκανε ότι τις υπαγόρευε το τέρας που είχε για πατέρα... Ετσι και μετά από λίγο καιρό την πάντρεψαν με κάποιον άλλον και τα υπόλοιπα είναι δικές τις προσωπικές πληροφορίες τις οποιες και δεν μπορω να παραθέσω εδώ...
1 χρονών και 2 μηνών με πήρε κάποιο ζευγάρι που εδώ και 38 χρόνια είναι οι γονείς μου...Και από τότε έζησα μαζί τους μια καλή ζωή...Μέσα μου πάντα υπήρχε ένα κενό και ένα αίσθημα εγκατάλειψης που πολλά χρόνια μετά όταν τα έμαθα όλα αυτά άρχισα να καταλαβαίνω...
Εμαθα για την υιοθεσία μου σε μεγάλη ηλικία τυχαία επειδή χρειάστηκε ο πατέρας μου να κάνει μια εγχειριση και έπρεπε να δώσω αίμα και γενικά έγινε ένα μπέρδεμα που αποδείκνυε ότι τα αίματα των γονιών μου δεν ταιριάζαν με το δικό μου...Οκ ήταν ένας τρόπος που ειχε αρκετό σασπένς και έτσι το πήρα κάπως ψύχραιμα όλο αυτό...
Ο βιολογικός μου πατέρας πέθανε 5 χρόνια μετά την γέννηση μου...Βρήκα κάποτε την μητέρα του...και έζησα κάποιες αρκετά έντονες στιγμές...Το ίδιο και εκείνη...
Αυτή σε γενικές γραμμές είναι η ιστορία μου.
Και τώρα ψάχνω να βρω λεπτομέρειες που για μένα είναι σημαντικές...που όπως είπα και στην αρχή πολύ λίγοι άνθρωποι μπορούν να καταλάβουν το γιατί...
Και θέλω να γνωρίσω την γυναίκα που μ έφερε στον κόσμο μέσα από τοσο αντίξοες συνθήκες. Την έχω δει μια φορά...Εχω και 2 αδέρφια...Τους γνώρισα πολλά χρόνια πριν...13 νομίζω...
Και τώρα θέλω να ξαναγνωριστώ...Και δυσκολεύομαι τόσο πολύ...
Να πάρεις τηλέφωνο να πεις τι? Πάμε για ένα καφέ? Ακούγεται τόσο απλό...Αλλά δεν το σηκώνεις το άτιμο το τηλέφωνο...Ακόμα και για μένα που γενικά δεν δυσκολεύομαι να κάνω το οτιδήποτε - δεν μασάω που λένε- αυτό ειναι πολυ ζόρικο. Δεν περιγράφεται το συναίσθημα...Δεν είμαι συγγραφέας για να γράψω γι αυτά με ωραία λόγια...Δεν έχω καν λόγια...Δεν νομίζω πως υπάρχουν....
Απλά έχει ξυπνήσει ένα θέλω μέσα μου...Θέλω να θυμώσω? Θέλω να συγχωρέσω? Θέλω απλά να ικανοποιήσω την περιέργεια μου? Θέλω σύνδεση ή τελικά αποσύνδεση? δεν ξέρω τι να το κάνω όλο αυτό και πως να το διαχειριστώ...απλά ΘΕΛΩ!!!!
Κάποιοι θα πουν τι τα σκαλίζεις? Τι νόημα έχει? Τα χω ακούσει αυτά πολλές φορές...Γι αυτό και 13 χρόνια τώρα το άφησα...
Δεν ξέρω αν έχει νόημα...Ξέρω απλά ότι ειναι η ζωή μου...και έχω δικαίωμα να την γνωρίσω...
Το που και το πότε και το πως...απλά θα περιμένω να το δω...και να γράψω εγώ την συνέχεια της ιστορίας όπως κάνω εδώ και πολλά χρόνια...
Φτάνει η εξομολόγηση για σήμερα...
