όσο και να λέω ότι με το youtube και με το ιντερνετ γενικά ακούω ότι μουσική γουστάρω και τα έχω όλα "στο πιάτο" πάντα εκπλήσσομαι θετικά όταν ακούω σε κάποιο μαγαζί κομμάτια που είχα να ακούσω χρόνια....Σήμερα λοιπόν άκουσα αυτό το κομμάτι που με πήγε πολλά πολλά χρόνια πίσω...Σε κάποιες διακοπές στην λατρεμένη Σαντορίνη...20 χρόνια πίσω....
Επίσης η πολύ πρόσφατη με τραγικό τρόπο απώλεια ενος παλιού φίλου με πήγε κι αυτή καμια 20αρια χρόνια πίσω...
Και όσο κι αν σκέφτομαι κι αναπολώ νιώθω τόσο μακριά από εκείνα τα χρόνια και από ανθρώπους που τότε ήταν κολλητοί μου, γνωστοί μου,σύντροφοι μου, εραστές μου...20 χρόνια.... Σαν να είναι άλλη ζωή....Σαν να την βλέπω σε ταινία...κι εγώ πρωταγωνίστρια...
Στην τελετή αποχαιρετισμού του παλιού αυτού φίλου είδα τόσο μα τόσο κόσμο από τα παλιά....Συμπρωταγωνιστές μου αλλά και κομπάρσους....Κοίταζα σαν χαζή γυρω μου καθώς ξεφυτρωναν ένας ένας... Θυμόμουν ονόματα καταστάσεις... Αλλοι φαινόντουταν ίδιοι με παλιά και άλλοι αισθητά γερασμένοι... (Πως φαινόμουν εγώ άραγε στα μάτια τους?) Δεν μπορούσα όμως να νιώσω τίποτα.... Αγκαλιαζόμουν με ανθρώπους που κάποτε ήταν σημαντικοί για μένα...Χαιρετιόμουν με ανθρώπους για τους οποίους είχα κλάψει...με άλλους που ειχα μαλλώσει...που είχα αγαπήσει...που είχα ποθήσει...που είχα ζηλέψει... που είχα ερωτευτεί... Κι όμως τώρα κανένα συναίσθημα....Δεν ένιωθα απολύτως τίποτα.. Τρομαχτικά τίποτα...Σοκαριστικά τίποτα...
Συνειδητοποίησα πόσο αλλού είμαι.... Πόσο έχω προχωρήσει ποσο έχω αλλάξει...Με ελκύουν σε όλα τα επίπεδα πλέον διαφορετικοί άνθρωποι....διασκεδάζω με άλλο τρόπο.... Σκέφτομαι αλλιώς...Φέρομαι αλλιώς...Είμαι άλλος άνθρωπος γενικά...Γίνεται όμως αυτό?? Που πήγε η κοπέλα που ήμουν 20 χρόνια πριν? Εκεί στην Σαντορίνη...πάνω στο μπάρ...με την τότε κολλητή μου.... τι έχει μείνει μέσα μου από τότε?
Και πως είναι δυνατόν να μου είναι τόσο αδιάφοροι άνρθωποι τόσο σημαντικοί για μένα τότε....
Συμβαίνει και σε άλλους αυτό???
Και τι θα γίνει με τους ανθρωπους που έχω επιλέξει να είναι δίπλα μου τώρα??? Φίλους και σύντροφο??? Τι θα λέω γι αυτούς 20 χρόνια μετά???
Τελικά έχουν δίκιο που λενε ότι ο χρόνος τα γιατρεύει όλα... Ξεχνάς προχωράς... Δεν το καταλαβαίνεις πως αλλά σιγά σιγά μέρα με τη μέρα αλλάζεις και πλησιάζεις όλο και περισσότερο σε αυτό που θέλεις....και σε αυτό που είσαι...άλλοι φεύγουν άλλοι έρχονται.... κάποιοι λίγοι παραμένουν αλλά καμιά φορά με διαφορετικό ρόλο.... Παρόλο που πλέον μου είναι οικείο όλο αυτό..... με τρομάζει ταυτόχρονα....
Μικρή πίστευα στο "για πάντα"..."Θα σ αγαπώ για πάντα" "θα είμαστε πάντα φίλες" Πίστευα και στην παραλλαγή του...το "ποτέ"..."Δεν θα σ αφήσω ποτέ" "Δεν θα σου πω ποτέ ψέμματα"....
Ακόμα και τώρα τις χρησιμοποιώ αυιτές τις 2 εκφράσεις.... Απλά κάθε φορά που τις νιώθω και τις λέω σε κάποιον από μέσα μου γελάω γιατί ξέρω ότι αυτό απλά δεν υπάρχει... Δεν λέω όμως ψέμματα..... Εκείνη τη στιγμή έτσι νιώθω...Είναι η ανάγκη μου για να νιώσω ασφάλεια...και δύναμη... να νιώσω αθάνατη....
Και επειδή κλείνουν τα μάτια μου -3.40 η ώρα- σας αφήνω έτσι απότομα.... θα τα πουμε σύντομα....
Επίσης η πολύ πρόσφατη με τραγικό τρόπο απώλεια ενος παλιού φίλου με πήγε κι αυτή καμια 20αρια χρόνια πίσω...
Και όσο κι αν σκέφτομαι κι αναπολώ νιώθω τόσο μακριά από εκείνα τα χρόνια και από ανθρώπους που τότε ήταν κολλητοί μου, γνωστοί μου,σύντροφοι μου, εραστές μου...20 χρόνια.... Σαν να είναι άλλη ζωή....Σαν να την βλέπω σε ταινία...κι εγώ πρωταγωνίστρια...
Στην τελετή αποχαιρετισμού του παλιού αυτού φίλου είδα τόσο μα τόσο κόσμο από τα παλιά....Συμπρωταγωνιστές μου αλλά και κομπάρσους....Κοίταζα σαν χαζή γυρω μου καθώς ξεφυτρωναν ένας ένας... Θυμόμουν ονόματα καταστάσεις... Αλλοι φαινόντουταν ίδιοι με παλιά και άλλοι αισθητά γερασμένοι... (Πως φαινόμουν εγώ άραγε στα μάτια τους?) Δεν μπορούσα όμως να νιώσω τίποτα.... Αγκαλιαζόμουν με ανθρώπους που κάποτε ήταν σημαντικοί για μένα...Χαιρετιόμουν με ανθρώπους για τους οποίους είχα κλάψει...με άλλους που ειχα μαλλώσει...που είχα αγαπήσει...που είχα ποθήσει...που είχα ζηλέψει... που είχα ερωτευτεί... Κι όμως τώρα κανένα συναίσθημα....Δεν ένιωθα απολύτως τίποτα.. Τρομαχτικά τίποτα...Σοκαριστικά τίποτα...
Συνειδητοποίησα πόσο αλλού είμαι.... Πόσο έχω προχωρήσει ποσο έχω αλλάξει...Με ελκύουν σε όλα τα επίπεδα πλέον διαφορετικοί άνθρωποι....διασκεδάζω με άλλο τρόπο.... Σκέφτομαι αλλιώς...Φέρομαι αλλιώς...Είμαι άλλος άνθρωπος γενικά...Γίνεται όμως αυτό?? Που πήγε η κοπέλα που ήμουν 20 χρόνια πριν? Εκεί στην Σαντορίνη...πάνω στο μπάρ...με την τότε κολλητή μου.... τι έχει μείνει μέσα μου από τότε?
Και πως είναι δυνατόν να μου είναι τόσο αδιάφοροι άνρθωποι τόσο σημαντικοί για μένα τότε....
Συμβαίνει και σε άλλους αυτό???
Και τι θα γίνει με τους ανθρωπους που έχω επιλέξει να είναι δίπλα μου τώρα??? Φίλους και σύντροφο??? Τι θα λέω γι αυτούς 20 χρόνια μετά???
Τελικά έχουν δίκιο που λενε ότι ο χρόνος τα γιατρεύει όλα... Ξεχνάς προχωράς... Δεν το καταλαβαίνεις πως αλλά σιγά σιγά μέρα με τη μέρα αλλάζεις και πλησιάζεις όλο και περισσότερο σε αυτό που θέλεις....και σε αυτό που είσαι...άλλοι φεύγουν άλλοι έρχονται.... κάποιοι λίγοι παραμένουν αλλά καμιά φορά με διαφορετικό ρόλο.... Παρόλο που πλέον μου είναι οικείο όλο αυτό..... με τρομάζει ταυτόχρονα....
Μικρή πίστευα στο "για πάντα"..."Θα σ αγαπώ για πάντα" "θα είμαστε πάντα φίλες" Πίστευα και στην παραλλαγή του...το "ποτέ"..."Δεν θα σ αφήσω ποτέ" "Δεν θα σου πω ποτέ ψέμματα"....
Ακόμα και τώρα τις χρησιμοποιώ αυιτές τις 2 εκφράσεις.... Απλά κάθε φορά που τις νιώθω και τις λέω σε κάποιον από μέσα μου γελάω γιατί ξέρω ότι αυτό απλά δεν υπάρχει... Δεν λέω όμως ψέμματα..... Εκείνη τη στιγμή έτσι νιώθω...Είναι η ανάγκη μου για να νιώσω ασφάλεια...και δύναμη... να νιώσω αθάνατη....
Και επειδή κλείνουν τα μάτια μου -3.40 η ώρα- σας αφήνω έτσι απότομα.... θα τα πουμε σύντομα....
