Λιγότερα....

Τελειώνοντας αυτός ο χρόνος όπως πάντα έχω μια συγκίνηση....σκέφτομαι τι κέρδισα τι έχασα τι έζησα τι δεν έζησα... τα καλά τα κακά τα όμορφα τα άσχημα τον πόνο την λύπη τη χαρά την αγάπη...γιατί κάθε χρονιά είτε λέμε ότι είναι καλή είτε κακή περιέχει λίγο απ όλα...δεν υπάρχει χαρά χωρίς λύπης...πάντα υπάρχουν οι καλές και οι κακές στιγμές...

Είναι αυτό που νιώθω κάθε φορά που ακούω το Waltz No.2 του Dimitri Shostakovich...όλα τα συναισθήματα μαζί... μακάρι κάθε χρόνος της ζωής μου να είναι έτσι...

Και για ευχή...

Θα ήθελα να αντιγράψω τον πολυαγαπημένο μου συγγραφέα Νίκο Δήμου και να ευχηθώ σε όλους μας για το 2013 την δική του ευχής που είχε γραφτεί σε πρωτοχρονιάτικη κάρτα της διαφημιστικής του εταιρίας το 1973...

Είθε 

ο  νέος χρόνος 

να μας φέρει

λιγότερα

λιγότερο πόνο σε αυτούς που πονούν

λιγότερο μίσος σε αυτούς που μάχονται

λιγότερη στέρηση σε όσους στερούνται

λιγότερο πόλεμο, λιγότερο θάνατο,

λιγότερη καταπίεση, λιγότερη εκμετάλλευση,

λιγότερη δυστυχία και λιγότερη οδύνη

Κι αν τύχει και φέρει μαζί 

λιγότερη αφθονία και λιγότερη απόλαυση

λιγότερο πλούτο και λιγότερη καλοπέραση

Ισως τότε μας χαρίσει 

λιγότερη ελαφρομυαλιά και λιγότερη σπατάλη

λιγότερη επιπολαιότητα 

και λιγότερη αυθάδεια.

Ίσως τα λιγότερα 

είναι περισσότερα

carry me caravan take me away...

η ανάσα μου συνόρεψε μ ότι αξίζει στη ζωή...

έλα σίμωσε και χόρεψε

ποιός χειμώνας τ απαγόρεψε

δες η ανάσα μου συνόρεψε μ ότι αξίζει στη ζωή

έλα σίμωσε κι αγκάλιασε

ότι μέσα μου κρυστάλλιασε

πέντε νύχτες μόνο αγάλιασε

κι από τότε δεν μπορεί

ας ταξιδέψουμε...

ένα υπέροχο κομμάτι που όταν απλά σε κάνει να ταξιδεύεις όπου αγαπάς....

wouldn't it be nice...

λατρεμένος κορτώ....

Καλοκαίρι 2012 - Ο Παράδεισος ειναι πιο κοντά....

θέλω καιρό τώρα να γράψω κάτι αλλά ειλικρινά δεν έχω και πολλά να πω ...παρόλο που ομολογουμένως συμβαίνουν πολλά στη ζωή μου και το μυαλό μου είναι πλημμυρισμένο από σκέψεις και τα συναισθήματα είναι  πολλά και ανάμεικτα....

Το καλοκαίρι φέτος είχε απ όλα....
Η γνωστή κακή αρρώστια χτύπησε την οικογένεια το οποίο μας έκανε λίγο άνω κατω... Νοσοκομεια, θεραπείες...γενικά μια ομορφιά...
1 βδομάδα διακοπές στην Νίσυρο που πραγματικά ήταν το καλύτερο δώρο που μπορούσε να μου κάνει κάποιος (μιας και όντως ήταν δώρο)... Το νησί  είναι πραγματικά υπέροχο,  τοπία μαγευτικά, ηφαίστειο, φυσική σάουνα μέσα στα ηφαιστειογενή βράχια, εκπληκτικές παραλίες, να τρως το υπέροχο φαί της κ. Κατίνας στο μπαλκόνι της στο Εμπορειό με θέα το ηφαίστειο, αγελάδες, γουρουνάκια, κουκουβάγιες να κυκλοφορούν στο δρόμο ελεύθερα, μαγευτικά ηλιοβασιλέματα στο Μανδράκι, χιλιάδες γάτες παντού, παγκάκια με θέα το πέλαγος, και γενικά μια ηρεμία και ησυχία που πραγματικά την χρειαζόμουν....

Μετά από έναν πραγματικά καυτό Ιουλιο στην Αθήνα τον Αύγουστο αποφάσισα να επισκεφτω την αγαπημένη μου Κέρκυρα για πολλοστή φορά.... εντυπώσεις??? Παραμένει η πιο όμορφη πόλη της Ελλάδας, αύρα μαγευτική και εικόνες υπέροχες αλλά πολύ πολύ τουριστική.... Καλύτερα να της επισκεφτείς άλλη εποχή...
Και ας έρθω στο αγαπημένο θέμα του Η.! Αυτό που καταλαβαμε είναι την τελευταία μέρα στο νησί είναι ότι ο Παράδεισος τελικά ειναι δίπλα μας...και εμείς τον ψάχναμε χιλιόμετρα μακριά....Δεν σχολιάζω παραπάνω...γιατί άμα βρεις τον Παράδεισο δεν μιλάς και πολύ γι αυτόν....

Αυτό ήταν το φετινό μου καλοκαίρι...Λίγες διακοπές... τακτικές επισκέψεις σε νοσοκομεία...κάποιες  δυσκολίες προσωπικές... αλλά γενικα σαν σύνολο οκ νομίζω ήταν...άλλωστε και οι δυσκολίες για καλό ειναι... 

Αυτά για σήμερα....

Και μην ξεχνάτε ο παράδεισος είναι πολύ πολύ κοντά απ όσο νομίζετε...μερικές φορές δίπλα μας...αλλά τις περισσότερες μέσα μας....

και πάλι απ την αρχή

Θέλω τον κόσμο ν αγκαλιάσω....και πάλι απ την αρχή...

everywhere there's fear....

would you hide my fears and never say tomorrow I must go....

Υπάρχουν χέρια

...αφιερωμένο σε 2 χέρια που τις νύχτες με χαιδεύουν στοργικά....

(και στα ομορφότερα μάτια του κόσμου που όταν με κοιτάνε χαμογελάει η ψυχή μου)

june 2012...

Ένας τσακωμός, πρωτεραιότητες, ένας καρκίνος (CA όπως το λένε οι γιατροί), νοσοκομείο, χειρουργείο, αναμονή, όμορφοι άνθρωποι, δυνατές γυναίκες, κουμπάρα (κακές γυναίκες), 54 χρόνια, ξεπαπ, αλβανία (επισήμως ειμαι κατά της χρυσής αυγής),  2 υπέροχα μάτια.... και πολλή πολλή αγάπη γύρω μου.... και μια Κylie έτσι γιατί ξέρει....

σκέψεις...περίεργες...

ενα από τα κακά του facebook.... τρώς χαστούκια από εκεί που δεν τα περιμένεις....κι έχω φάει αρκετά τέτοια το τελευταίο εξάμηνο... κι όλα αφορούν ένα πράγμα.... φίλοι και φίλες με τους οποίους υπήρξα κάποτε πολύ κοντά παντρεύονται και κάνουν παιδιά (με αυτή την σειρά ή την ανάποδη)...
ο φίλος μου μου ο Α. που είμασταν κάποτε σαν αδέρφια και που δεν τα πήγαινε καθόλου  καλά στις σχέσεις του και που είχαμε πει ότι άμα μείνουμε μόνοι μέχρι τα 40 θα παντρευόμασταν....η φίλη μου η Δ. που  περάσαμε καιρό μιλώντας για τις αποτυχημένες σχέσεις μας και που είμασταν για καιρό μόνες και απογοητευμένες...και αρκετοί άλλοι που έμαθα μέσα από μια φωτο στο facebook ενός γλυκύτατου μωρού (ή και 2 μωρών)  ότι έγιναν γονείς....
Φίλοι παλιοί φίλοι καλοί συνομήλικοι μου που προχωράνε.... και εκεί τρως το χαστούκι και λες τι κάνω εγώ??? είμαι στάσιμη? προχωράω? τι κάνω? που πάω? πάω? γυρνάω???
Και αρχίζει και σε απασχολεί το θέμα του παιδιού...να κάνεις να μην κάνεις??? Πως αναλαμβάνεις τέτοια ευθύνη? Πραγματικά θα ήθελα να μάθω πως τολμάει κανείς να κάνει κάτι τόσο δύσκολο και τόσο όμορφο... πως τολμάει να δεσμευτεί σε μια τέτοια σχέση...μια ισόβια σχέση...πως ξέρει αν θα είναι καλός γονιός? και ξαναρωτάω πως το τολμάει???? και θέλω απάντηση σε αυτό....
Πλησιάζω τα 38 και δεν το έχω σκεφτεί ποτέ σοβαρά...πάντα έλεγα ότι δεν ήθελα... και  σνόμπαρα και τους φίλους και γνωστούς που έκαναν παιδί μικροί...τώρα όμως για κάποιο περίεργο λόγο που δεν μπορώ να καταλάβω και το σκέφτομαι και καθόλου δεν σνομπάρω αυτούς  που το καναν.υπά...
Ισως τολμώ να πω ότι νιώθω και μια ζήλια...και με τρομάζει αυτή η σκέψη πολύ....
Πάντα επιδίωκα το να είμαι μόνη γιατί φοβόμουν να δεθώ...και το παιδί είναι η μεγαλύτερη δέσμευση που υπάρχει... και για κάποιο λόγο αρχίζω και νιώθω την ανάγκη για μια τέτοια δέσμευση....
Γιατί τόσα χρόνια αποφεύγω αυτό που διακαώς χρειάζομαι....
και ταυτόχρονα προσπαθώ να μεγαλώσω το παιδί που βρίσκεται μέσα μου.... ε οκ...το κατάλαβα...δεν μεγαλώνει άλλο....
Εφαγα τη ζωή μου στο να προσπαθώ να με κάνω καλύτερη...εεεε...πόσο καλύτερη? και πόσο καλύτερη μπορεί να γίνεις όταν αποφεύγεις να ζήσεις αυτό για το οποίο μάλλον έχεις φτιαχτεί???

Μπέρδεμα...Ισως αύριο επανέλθω στις παλιές μου απόψεις....

Θα κλείσω αυτό το αυθόρμητο και άκρως ειλικρινές post με έναν αγαπημένο στίχο...

"ένα μωρό παιδί χρόνια...έχει κλειδιά απ το σπίτι μου...κάνει ζημιές χαρές ψώνια κάτω απ τη μύτη μου...χρόνια μ αρρωσταίνει...χρονια μου γελά...μου χες πει θα ζούμε καλά...μούρη μου σπασμένη ρούχα μου απαλά...σου χα πει θα ζούμε καλά..."

Kalinifta....

there are things...

Κάνοντας ανασκόπηση της ζωής μου μέχρι τώρα....προσπαθώντας να συμφιλιωθώ με το παρελθόν μου και να απολαύσω το παρόν μου....

Είναι στιγμές που δεν θέλεις να είχες το παρελθον που είχες...που κοιτάς πίσω και χτυπάς το κεφάλι σου για τα λάθη που έκανες....για το πόσο δεν σεβάστηκες τον εαυτό σου....για το πόσο  υποτίμησες κάποιους...για το πόσο υπερτίμησες κάποιους άλλους....θέλεις να τα σβήσεις όλα και να ξεκινήσεις από την αρχή.....από το μηδέν..γιατί πως να τα ανεχτείς όλα αυτά? πως να τα δεχτείς και πως να τα δεχτούν κι οι γύρω σου????

Δεν γίνεται όμως να τα σβήσεις...για κάποιο λόγο έκανες τα σωστά και τα λάθη που έκανες... κάτι έψαχνες κάτι ζητούσες κάτι ήθελες να πετύχεις....κάτι κέρδιζες τότε...όσο κι αν  τώρα πιστεύεις ότι έχανες...είναι απλά η πορεία της ζωής...άλλωστε και αυτά που κάνεις τώρα και περίτρανα πιστεύεις ότι ειναι σωστά μπορεί σε λίγο καιρό να τα ακυρώνεις και να μην θες να υπήρχαν...

Χωρίς το παρελθόν μου δεν θα ήμουν εδώ που είμαι τώρα...και μ αρέσει πολύ το τώρα μου...που θα γίνει κι αυτό παρελθόν...Οπότε όχι δεν μπορώ να μισώ το παρελθόν μου... Το αγαπώ κι αυτό όπως αγαπώ κι εμένα...και ελπίζω και ότι θα το αγαπήσουν κι άλλοι μαζί με το τώρα μου...

love her

υπάρχουν στιγμές που την ώρα που τις ζεις ξέρεις ότι δεν θα τις ξεχάσεις ποτέ....γιατί ειναι από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής σου....

let's be alone together...

Baby let's get married...we 've been alone too long...

let's be alone together...let's see if we are that  strong...

let's do something crazy...something absolutely wrong....

while we are waiting for the miracle to come....

hard day's night

και μιας και μ εχει πιάσει να βάζω τραγούδια σήμερα...ακούστε το αυτό...ειναι από τις πιο εκπληκτικές  εκτελέσεις που έχω ακούσει...  ανατριχιαστικά υπέροχο θα έλεγα....
η φωνή που ακούγεται είναι του peter sellers...o Nikolas Gale επίσης είναι Ελληνας....

ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ!!!!

Θ Ε Λ Ω

να την προσεχεις....

Απλά κάθε φορά που ακούω αυτό το κομμάτι βάζω τα κλάμματα.....

all you need is love.....

Χρόνια τώρα πρεσβεύω και επιμένω ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν... Και έρχομαι σήμερα και λέω ότι ίσως και να κάνω λάθος....
Βλέπω τον εαυτό μου και συνειδητοποιώ πόσο έχω αλλάξει από παλιά... και ειλικρινά σοκάρομαι....
Οπότε αν εγώ αλλάζω γιατί να μην μπορούν και οι άλλοι?
Πιστέυω ότι ο βασικός κορμός του χαρακτήρα και της ψυχοσύνθεσης δεν αλλάζει.... αλλά μπορούν να γίνουν πολλές βελτιώσεις και προσθέσεις και αφαιρέσεις...Τόσες που πραγματικά να αλλάξει τόκανεις κατά πολύ την συμπεριφορά του και τον τρόπο αντιμετώπισης των καταστάσεων....
Για να γίνει όμως αυτό πρέπει πρώτα απ όλα να καταλάβεις τι δεν σου αρέσει και να πάρεις απόφαση να το αλλάξεις.... Δεν είναι καθόλου εύκολος όμως ο δρόμος...Γιατί άντε και το πήρες απόφαση να αλλάξεις κάτι ...αντε να σε δω να το κάνεις....Δύσκολο πολύ δύσκολο...Παίζει πολύ το σενάριο να το αλλάξεις για λίγο καιρό κ μετά να ξαναγυρίσεις στα ίδια...
Γι αυτό και θεωρώ εντελώς λάθος το να αλλάζεις επειδή κάποιος άλλος στο ζητάει ή για να ικανοποιήσεις κάποιον άλλον...Αυτό με μαθηματική ακρίβεια θα έχει βραχυπρόθεσμο αποτέλεσμα....

Και σκεφτόμενη όλα αυτά σήμερα καταλήγω στο εξής συμπέρασμα το οποίο τουλάχιστον αφορά την δική μου πορεία και εμπειρία...
Δυο από τους τρόπους που εγώ γνωρίζω για να αλλάξει κάποιος είναι η ψυχοθεραπεία και η αγάπη...

Αγάπη λοιπον... αγάπη πρώτα για τον εαυτό σου....επειτα να μάθεις να δέχεσαι την αγάπη των άλλων...να την εμπιστεύεσαι... και το να  νιώθεις μέσα σου ότι αγαπάς....
Δεν γίνεται να αγαπάς πραγματικά κάποιους ανθρώπους και αυτό να μην σε κάνει να αλλάζεις προς το καλύτερο....
Και εκεί έρχεται και βοηθάει και η ψυχοθεραπεία...Σε κάνει να αγαπήσεις τον εαυτό σου πρώτα απ όλα, να τον εμπιστετυείς και στην συνέχεια να αποζητήσειες και να δεχτείς και να αντέξεις την αγάπη των άλλων...
Στην τελική και η ψυχοθεραπευτική σχέση περιέχει ένα είδος αγάπης ή νοιαξίματος να το πω καλύτερα και απολυτης κατανόησης και αποδοχής....
Γιατι αυτό ειναι η αγάπη για μένα...Κατανόηση, αποδοχή και εμπιστοσύνη στον άλλον....και επιθυμία να είναι καλά με τον τρόπο που αυτός νιώθει καλά...

Οπότε αντί να προσπαθήσετε να αλλάξετε τον άλλον...ακόμα και να είχατε αυ αυτή την δύναμη... πως ξέρετε τι είναι το καλύτερο για τον αλλον? Γι αυτό λέω απλά αγαπήστε τον γι αυτό που είναι και εμπιστευτείτε τον ...και ίσως εκπλαγείτε με το αποτέλεσμα...

Πάρτε και ένα κομματάκι και τα λέμε σύντομα....

20 χρονια....

όσο και να λέω ότι με το youtube και με το ιντερνετ γενικά ακούω ότι μουσική γουστάρω και τα έχω όλα "στο πιάτο" πάντα εκπλήσσομαι θετικά όταν ακούω σε κάποιο μαγαζί κομμάτια που είχα να ακούσω χρόνια....Σήμερα λοιπόν άκουσα αυτό το κομμάτι που με πήγε πολλά πολλά χρόνια πίσω...Σε κάποιες διακοπές στην λατρεμένη Σαντορίνη...20 χρόνια πίσω....
Επίσης η πολύ πρόσφατη με τραγικό τρόπο απώλεια ενος παλιού φίλου με πήγε κι αυτή καμια 20αρια χρόνια πίσω...
Και όσο κι αν σκέφτομαι κι αναπολώ νιώθω τόσο μακριά από εκείνα τα χρόνια και από ανθρώπους που τότε ήταν κολλητοί μου, γνωστοί μου,σύντροφοι μου, εραστές μου...20 χρόνια.... Σαν να είναι άλλη ζωή....Σαν να την βλέπω σε ταινία...κι εγώ πρωταγωνίστρια...
Στην τελετή αποχαιρετισμού του παλιού αυτού φίλου είδα τόσο μα τόσο κόσμο από τα παλιά....Συμπρωταγωνιστές μου αλλά και κομπάρσους....Κοίταζα σαν χαζή γυρω μου καθώς ξεφυτρωναν ένας ένας... Θυμόμουν ονόματα καταστάσεις... Αλλοι φαινόντουταν ίδιοι με παλιά και άλλοι αισθητά γερασμένοι... (Πως φαινόμουν εγώ άραγε στα μάτια τους?) Δεν μπορούσα όμως να νιώσω τίποτα.... Αγκαλιαζόμουν  με ανθρώπους που κάποτε ήταν σημαντικοί για μένα...Χαιρετιόμουν με ανθρώπους για τους οποίους είχα κλάψει...με άλλους που ειχα μαλλώσει...που είχα αγαπήσει...που είχα ποθήσει...που είχα ζηλέψει... που είχα ερωτευτεί... Κι όμως τώρα κανένα συναίσθημα....Δεν ένιωθα απολύτως τίποτα.. Τρομαχτικά τίποτα...Σοκαριστικά τίποτα...

Συνειδητοποίησα πόσο αλλού είμαι.... Πόσο έχω προχωρήσει ποσο έχω αλλάξει...Με ελκύουν σε όλα τα επίπεδα πλέον διαφορετικοί άνθρωποι....διασκεδάζω με άλλο τρόπο.... Σκέφτομαι αλλιώς...Φέρομαι αλλιώς...Είμαι άλλος άνθρωπος γενικά...Γίνεται όμως αυτό?? Που πήγε η κοπέλα που ήμουν 20 χρόνια πριν? Εκεί στην Σαντορίνη...πάνω στο μπάρ...με την τότε κολλητή μου.... τι έχει μείνει μέσα μου από τότε?
Και πως είναι δυνατόν να μου είναι τόσο αδιάφοροι άνρθωποι τόσο σημαντικοί για μένα τότε....
Συμβαίνει και σε άλλους αυτό???
Και τι θα γίνει με τους ανθρωπους που έχω επιλέξει να είναι δίπλα μου τώρα??? Φίλους και σύντροφο??? Τι θα λέω γι αυτούς 20 χρόνια μετά???

Τελικά έχουν δίκιο που λενε  ότι ο χρόνος τα γιατρεύει όλα...  Ξεχνάς προχωράς... Δεν το καταλαβαίνεις πως αλλά σιγά σιγά μέρα με τη μέρα αλλάζεις και πλησιάζεις  όλο και περισσότερο σε αυτό που θέλεις....και σε αυτό που είσαι...άλλοι φεύγουν άλλοι έρχονται.... κάποιοι λίγοι παραμένουν αλλά καμιά φορά με διαφορετικό ρόλο....  Παρόλο που πλέον μου είναι οικείο όλο αυτό..... με τρομάζει  ταυτόχρονα....

Μικρή πίστευα στο "για πάντα"..."Θα σ αγαπώ για πάντα" "θα είμαστε πάντα φίλες" Πίστευα και στην παραλλαγή του...το "ποτέ"..."Δεν θα σ αφήσω ποτέ" "Δεν θα σου πω ποτέ ψέμματα"....

Ακόμα και τώρα τις χρησιμοποιώ αυιτές τις 2 εκφράσεις.... Απλά κάθε φορά που τις νιώθω και τις λέω σε κάποιον από μέσα μου γελάω γιατί ξέρω ότι αυτό απλά δεν υπάρχει... Δεν λέω όμως ψέμματα..... Εκείνη τη στιγμή έτσι νιώθω...Είναι η ανάγκη μου για να νιώσω ασφάλεια...και δύναμη... να νιώσω αθάνατη....

Και επειδή κλείνουν τα μάτια μου -3.40 η ώρα- σας αφήνω έτσι απότομα....  θα τα πουμε σύντομα....

Πάμε "Ιθάκη"?

Και εκεί που κάθομαι και χαζολογάω στο facebook, ανεβάζει μια φίλη αυτή την φωτό.....

Ε και σιγά θα μου  πείτε...
Τι σιγά ρε παιδιά?? Επαθα κοκομπλόκο με το που το είδα....Αυτό που γράφει είναι αυτό ακριβώς αυτό που νιώθω αυτη την περίοδο...
Οτι έμαθα να ζω στην Μυκονο και τώρα δυσκολεύομαι στην Ιθάκη...Και μην ρωτήσετε ποσα χρόνια πάω στην Μύκονο γιατί τότε δεν έχετε καταλάβει ποιανού το blog διαβάζετε.... Μύκονο 1 φορά πριν πολλά χρόνια..και Ιθάκη 1...και σε πολλά άλλα νησιά του Αιγαίου και του Ιονίου έχει βρεθεί η χάρη μου...
Το όλο θέμα είναι αλλού...Δεν θέλω να το αναλύσω πολύ γιατί πραγματικά γιατί δεν έχω χρόνο και γιατί δεν έχω και όρεξη..
Το μόνο που θέλω να πω είναι ότι βρίσκομαι εδώ και καιρό στο δρόμο μου για την Ιθάκη, την δική μου Ιθάκη, και αυτά τα χρόνια στην Μύκονο μου βάζουν συνέχεια τρικλοποδιές..!!!! Αλλά δεν θα μασήσω....Θέλω Ιθάκη πάει και τελείωσε....

Κι όποιος κατάλαβε κατάλαβε...

Βάζω κι ένα κομματάκι σχετικό και  άσχετο ταυτόχρονα...

Σας φιλώ...

love is all around

τελικά καταλαβαίνεις ότι εισαι ερωτευμένος όχι όταν όλα είναι καλά και στα πρώτα ραντεβού...αλλά στον  πρώτο τσακωμό που ο άλλος σε απογοητεύει και θυμώνεις μαζί του...και κάθεσαι και λες οτι τελείωσε και ότι δεν είσαι εσύ για τέτοια και ότι δεν θες να τον ξαναδείς... ξυπνάει μέσα σου  ένα κύμα απώθησης του άλλου και αποκαθήλωσης του στα μάτια σου...και μετά με το που τον συναντάς και κοιτάς μέσα στα μάτια του τα ξεχνάς όλα και το μόνο που θέλεις είναι να τον πάρεις αγκαλιά....and nothing else matters.....
ναι τότε λοιπόν το συνειδητοποιείς ότι το γνωστό φτερωτό πλασματάκι σε έχει επισκεφτεί για τα καλά...

καλημέρα σας!

Που είσαι κύριε superman?

Νομίζω ότι το βρήκα.... βρήκα το γιατί δεν πάνε καλά οι συντροφικές σχέσεις.... ναι ναι το βρήκα!!! 

Λοιπόν ας τα πάρουμε από την αρχή... εγώ ως κοριτσάκι (νομίζω ότι αυτό το post πάλι θα κλεινει υπερ των αντρών και ότι θα χάσω τις μοναδικές αναγνώστριες που έχω....) από μικρή έψαχνα τον πρίγκιπα με το άλογο (τότε το φανταζόμουν ασπρο...τώρα θα το προτιμούσα μαύρο...να μην σου πω και με κόκκινες βούλες...) που θα ρθει να με πάρει και θα με παντρευτεί και αυτό θα με κάνει ευτυχισμένη...Τι άλλο θα έκανα άλλωστε... Το κοριτσάκι μεγαλώνοντας βλέπει ότι δεν είναι τόσο εφικτό αυτό ούτε καν απαιτούμενο..παρόλα αυτά υπάρχει μέσα της αυτό το όνειρο αυτή η ελπίδα γιατί πως να το κάνουμε αυτό την έμαθαν ότι είναι ευτυχία.... Και μην ξεχάσουμε μέσα σε όλα αυτά και την απαραίτητη γέννηση ενός τουλάχιστον παιδιού για την ολοκλήρωση της ευτυχίας...

Κάθε φορά λοιπόν που ένα κοριτσάκι σαν κι εμένα ερωτευόταν νόμιζε ότι το x αγοράκι ή ο x κύριος  αργότερα θα την κάνει απόλυτα ευτυχισμένη...και τα περίμενε όλα από αυτόν...να είναι ο φίλος της ο εραστής της να την κάνει να γελάει, να την αγαπάει να την φροντίζει, να την νοιάζεται, να είναι πιστός, ειλικρινής, να ζει μαζί της να της κάνει τα χατίρια, να την κάνει να νιώθει πάντα καλά, να τη έχει πάντα πρωτεραιότητα, να μην την στεναχωρεί, να την καταλαβαίνει, να την ακούει πάντα, να μην την αφήνει για να είναι με τους φίλους του, να μην βλέπει μπάλα, να κάνει παρέα με τις φίλες της, να τον γουστάρουν οι φίλες της, να πηγαίνει παντού μαζί της για να δείχνει αυτή ότι πέτυχε σε αυτή τη ζωή (αφού είναι με κάποιον) και πόσα άλλα που μου διαφεύγουν αυτή τη στιγμή...οι γυναίκες που διαβάζετε - αν διαβάζετε ακόμα - νομίζω ότι θα σκεφτείτε κι άλλες απαιτήσεις... α και ξέχασα μέσα σε όλα αυτά το βασικότερο...να είναι και καλός στο σεξ, να θέλει χάδια και φιλιά και αγκαλιές συνέχεια (αυτό το θέλαμε από τα αγοράκια ... αργότερα από τους "κυρίους" ζητάγαμε κάτι πιο άγριο...ε τους μπερδέψαμε τους ανθρώπους).... και φυσικά να θέλει σεξ όποτε θέλουμε εμέις..αν ήθελε πιο συχνά μμμμ....φοβόμασταν ότι μας θέλει μόνο γι αυτό...αν ήθελε πιο αραιά...δεν μας ήθελε...άντε να βρεις άκρη....

όταν λοιπόν δεν γινόταν κάτι από τα παραπάνω και απ ότι άλλο θέλαμε εμείς για να νιώσουμε ότι ο πρίγκιπας είναι μαζί μας όπως στα παραμύθια....εμείς βιώναμε την απόρριψη... και να σου οι στεναχώριες και να σου οι γκρίνιες και όλα τα σχετικά...και οι κουβέντες με τις φίλες και τα δάκρυα...δεν μ αγαπάει γιατί βλέπει μπάλα με του΄ς φίλους του (ναι γιατί καλό ειναι ρε κούκλα μου να κάνει και πράγματα με τους φίλους του), δεν με θέλει γιατί δεν θέλει να ρθει μαζί μου στο παρτυ της φίλης μου (και τι θα πάθεις καλέ να πας μόνη σου)....δεν μ αγκαλιάζει συνέχεια σνιφ (ναι γιατί θέλει να κάνει κι άλλα πράγματα με τα χέρια του)...και εκεί άρχιζε το δράμα....Γιατι το καημένο το παιδί έπρεπε τουλάχιστον να είναι ο superman για να μας ικανοποιήσει... και πάλι νομίζω κάτι θα μας έλειπε... o spiderman ισως...

Δηλαδή τι στο καλό θέλουμε ρε παιδιά από τους άντρες???? Να κάνουν τα πάντα όταν και όπως τα θέλουμε εμείς??? Και αντε και τα κάνουν ,  πως περιμένουμε να μην έχουν κουραστεί και μετά να θέλουν να φύγουν  ή να βρουν άλλη???

Πιστεύω λοιπόν ότι το μυστικο είναι να μην τα περιμένουμε όλα από έναν άντρα...ή για να το γενικεύσω λίγο μην φανώ και αντιφεμινίστρια... δεν μπορούμε να τα περιμένουμε όλα από έναν άνθρωπο...

Για να νιώσουμε ολοκληρωμένοι και ευτυχισμένοι δεν φτάνει ο καβαλάρης και το άλογο... χρειάζονται πολλά άλογα και πολλοί καβαλάρηδες...και όχι μην παρεξηγηθώ...δεν εννοώ  διαφορετικοί εραστες κλπ...Λέω απλά ότι χρειαζόμαστε να αντλουμαι ικανοποιηση και από άλλους τομείς και από άλλους ανθρώπους... Καλός  ο γκόμενος κυρία μου αλλά δεν θα γίνει και φίλος σου και πατέρας σου και γιος σου... ούτε θα γίνει η κολλητή σου..  Πήγαινε βρες κανα 2 φίλες, κάνε και 5 πράγματα  μόνη σου,   ασχολείσου με τα δικά σου ενδιαφέροντα..και αν δεν έχεις τράβα βρες...

Ειμαστε τόσο πολύπλευρα όντα που για να ικανοποιηθούμε δεν φτάνει ένας άνθρωπος...ούτε ένας γάμος ούτε μια σχέση..

Οπότε προτείνω λοιπόν σαν λύση αυτό...  να μην τα περιμένουμε όλα από  τον σύντροφο και να προσπαθήσουμε να νιώσουμε ολοκληρωμένοι  άνθρωποι χωρίς αυτόν πρώτα και μετά να τον βάλουμε και αυτόν  στο παιχνίδι...ελπίζοντας και πιστεύοντας ότι είναι κι  αυτός ολοκληρωμένος από μόνος του...κι έτσι απλά να συμπορευτούμε...

Παρόλο που τα χω σκεφτεί πολύ πολύ καιρό πριν και γενικά έχω βελτιώσει απίστευτα τον τρόπο που σχετίζομαι, είναι στιγμές που πάλι ελπιζω στην εύρεση του καβαλάρη - πρίγκιπα για να με κάνει ευτυχισμένη... Και αυτό συνήθως γίνεται στην αρχή μιας σχέσης που λέω "αχ να αυτός είναι"...Τι αυτός είναι ρε μουρλή??? Πάλι πας να φορτώσεις έναν άνθρωπο με χίλιους ρόλους και να τον κάνεις υπεράνθρωπο? Ευτυχώς το καταλαβαίνω πλέον και επανέρχομαι εύκολα στην πραγματικότητα μου και του αφαιρώ φορτία του ανθρώπου και τον αφήνω να είναι αυτό που είναι...

Δεν προσπαθώ να τον αλλάξω ...αν κάποιος  από τους  2  μας βελτιωθεί μέσα από την σχέση...αυτό είναι τέλειο...αλλά όχι όχι δεν θα αλλάξω κανέναν και δεν ζητάω πολλά πλέον... ούτε άλογο ζητάω ούτε καν αυτοκίνητο...

Και βλέπω ότι έτσι πάει καλύτερα το πράγμα...

Αυτά για σήμερα... Σας φιλώ....

απλά υπέροχο....

men vs women 1-0

Είναι στιγμές που παρόλο που δν μ αρεσει παραδέχομαι ότι οι άντρες σκέφτονται καλύτερα από τις γυναίκες....πιο έξυπνα θα  μπορούσα να πω...γιατί απλά ασχολούνται με αυτά  που πρέπει να ασχοληθούν, απλά και ξεκάθαρα χωρίς πολλά πολλά....  βλέπουν τα πράγματα ως έχει...εμείς οι γυναίκες....ψάξε βρες το ...παρερμηνεύουμε καταστάσεις και λόγια...χανόμαστε στην μετάφραση και βάζουμε σάλτσες και ίντριγκες γιατί θέλουμε να κάνουμε την ζωή μας υπερπαραγωγή όπως μας έμαθαν  μικρές....ναι ναι ειναι στιγμές που θα ήθελα να μπορούσα να σκεφτώ σαν άντρας...ΑΠΛΑ...


Συνειδητοποιώ ότι όσο κι αν μεγαλώνω όσο κι αν ωριμάζω...το μυαλό της γυναίκας υπάρχει πάντα μέσα μου...με τα καλά του και τα κακά του...και όλο και πιο συχνά τελευταία με ταλαιπωρεί πολύ αυτή η γυναικεία σκέψη... μου κάνει τα πράγματα πολύπλοκα χωρίς να είναι...και εκεί είναι που χρειάζομαι την φιλική σχέση με άντρες...γιατί μου λύνουν τα προβληματα μου με τον απλό παλιό καλό τρόπο...1+1=2....
Συνήθως όταν ζητάω την συμβουλή για το ίδιο θέμα σε φίλη και σε σε φίλο και η απάντηση είναι πολύ διαφορετική...Δεν θα ξεχάσω μια φορά πριν καιρό που είχε έρθει να με δει στην δουλεια μου (βραδινή δουλεια) ένας τυπος με τον οποίον φλερτάραμε...έκατσε λοιπόν το παιδί 2 ώρες και μου κανε παρέα και κατα την διάρκεια χασμουρήθηκε 5-6 φορές... εγω ως γυναίκα αυτό το εξέλαβα σαν απόρριψη...και να τα τηλέφωνα με τις φίλες μου την άλλη μέρα...και "ααα..χασμουρήθηκε!!! Το γαιδούρι!!!" "Α δεν γουστάρει" " τι ήρθε να κάνει εκεί να χασμουρηθεί??" Ευτυχώς βρέθηκε και 1  καλός μου φίλος που πάντα μου τα λέει σταράτα  να μου πει "Μάλλον νύσταζε το παιδί..ήρθε όμως να σε δει και να σου κάνει παρέα". Και την άλλη μέρα έτσι από περιέργεια όταν τον ειδα τον άνθρωπο του το είπα...ότι με ενόχλησε που χασμουριόταν...ε γέλασε και είπε "Απλά νύσταζα". 


To παραψάχνουμε εμείς οι γυναίκες ρε παιδί μου ενώ οι άντρες ότι τους έρθει το κανουν...αν και οφείλω να ομολογήσω ότι έχω δει ότι χαλάνε κι αυτοί λιγάκι...και δρουν με σχέδιο ...και έχω σοκαριστεί!!! ... όχι παιδιά μείνετε όπως είστε έτσι σας θέλω.... μην γίνεται σαν κι εμάς σ αυτό το κομμάτι....


Ξέρω ότι θα πέσουν όλες οι γυναίκες του πλανήτη (γιατί ναι σαφέστατα όλες τους διαβάζουν το blog μου) να με φάνε... ότι το χω κάψει που υποστηρίζω τα γουρούνια που είναι χαμηλής νοημοσύνης, που κερατώνουν που λενε ψέμματα που το ένα που το άλλο...Οκ κορίτσια...δεκτό ότι και να πείτε...
Δεν πάω να αποδείξω ότι ειναι καλύτεροι άνθρωποι από εμάς ...ούτε πιο ευαίσθητοι ουτε πιο αναισθητοι....Ανθρωποι είμαστε όλοι και έχουμε πολλά κοινά στοιχεία...Απλά οι άντρες είναι πιο απλοί... και μερικές φορές αυτό τους κάνει πιο ικανούς στον τρόπο χειρισμού των καταστάσεων...


Και καλώς η κακώς τα πιο έξυπνα άτομα που γνωρίζω -  από πλευράς πόσο εύκολη έχουν κάνει την ζωή τους και απλή - είναι άντρες...Sorry girls....

"Τιποτα δεν ειναι αυτονόητο για μένα. Θέλω να μου μιλάς!!!"

απλά λόγια αληθινά... ότι πιο όμορφο μου έχουν πει ποτέ...

ποίος φταίει???

Το ύφος μου λίγο χαμένο λίγο μελαγχολικό...ίσως να φταίει αυτός που φταίει ίσως να φταίω πάλι εγώ

ίσως εγώ κι αυτός που φταίει να 'χουμε κάτι τις κοινό..ίσως να φταίμε και οι δυό μας ίσως κανένας απ' τους δυό.

Θέλω όταν φταίω να το λέω να μπορώ να αντιληφθώ πως άμα κλαίω όταν δε φταίω ίσως να φταίω και λίγο εγώ.

Ίσως κανένας μας δε φταίει μπορεί να είναι όλα γραφτά....παιχνίδια να είναι όλα της μοίρας που δεν αλλάζουν τελικά... μα όσοι γκρινιάζουν κι αναστενάζουν μήπως κάτι καλό συμβεί...μ' όλους τα βάζουν και σου φωνάζουν "δεν είχα άλλη επιλογή".

Μα ποιός θα σου πεί τι είναι ωραίο τι είναι σωστό και ηθικό; Ποιός θα μου πεί και τι να κάνω τι είναι κακό και τι καλό; Άμα δε μάθεις ν' αγαπάς.... θα πρέπει να μάθω πρώτα εγώ να σ' αγαπώ όποιος κι αν είσαι η όποιος θέλεις να 'σαι εσύ θα με μισείς θα μ' εκδικείσαι που θ' αγαπώ τόσο πολύ.  Κι όλους αυτούς που θα μ' αγαπάνε θα μισείς τώρα εσύ όπως κι αυτοί κακία δε κρατάνε και θα σ' αγαπούν κι αυτοί.

Θα ψάχνεις λοιπόν στα ίδια μέρη απ' την αγάπη να κρυφτείς....ασφάλεια θα βρείς ξανά στο χέρι αυτού που σού 'μαθε να μισείς....Και ίσως μια μέρα να ξυπνήσεις με ύφος μελαγχολικό...κι αντί το κενό σου να γεμίσεις να ψάχνεις ποιος να φταίει γι' αυτό...που ήρθανε τα πράγματα έτσι και πήραν άσχημη τροπή....να σκεφτείς αυτός που φταίει κλαίει και μήπως κλαίει από ντροπή.

Κι αν το κεφάλι σου το σκύψεις το δάκρυ σου να μη φανεί....κι άμα στη σκέψη υποκύψεις ότι φταίς και λίγο εσύ

αυτό είναι μια καλή αρχή...

από γιορτή σε πληγή και πάμε πάλι....

ειναι η επίθεση άμυνα???? είναι η άμυνα επίθεση? Ποιός επιτίθεται σε ποιόν και γιατί? Ακύρωση? Φόβος? Ανάγκη για αναγνώριση? Φοβος ότι δεν θα σε θέλουν? Προσπάθεια να σ αγαπούν? Φόβος να σε αγαπούν? Φόβος φόβος φόβος....ανασφάλεια.... σε θέλω...με θέλεις...κι αν δεν με θέλεις??? δεν αντέχω να μου φέρεσαι καλά...γιατί τι θα γίνει άμα σε χάσω? δεν έχω μάθει έτσι...έχω μάθει να έχω τον έλεγχο... επίθεση λοιπον... επίθεση να δείξω ότι δεν είμαι τόσο καλή όσο νομίζεις... επίθεση από αντίδραση...αντίδραση στο πόσο καλα με κάνεις να νιώθω....αντίδραση στο εμείς...και μετά τύψεις....δεν θέλω άλλες απώλειες...σ αγαπώ...σε μισώ...οχι όχι δεν σε μισώ...ίσως να σε φοβάμαι..φοβάμαι την καλή πλευρά μου που μέσω εσένα ανακάλυψα...φοβάμαι το πόσο πολύ θέλω να είσαι καλά...τι δουλειά εχω εγώ με όλα αυτά???? εγώ...εγώ δεν είμαι έτσι...και πως είμαι???? ποιά είμαι τελικά?? τι θέλω πραγματικά? θέλω εσένα? θέλω εμένα? θέλω να είμαι καλά... θέλω να είσαι καλά...μπορούν να γίνουν και τα 2? πως??? ποιός ξέρει πως???? πως θα γίνει να μην πληγώνομαι τόσο εύκολα? Δεν τα χω καλά με τις απώλειες και όμως τις βιώνω καθημερινά..όχι όχι άλλες απώλειες....δεν μπορώ δεν θέλω...γίνεται όμως έρωτας χωρίς απώλεια? γίνεται  να δοθείς και να μην χάσεις ένα κομμάτι σου? και είναι δυνατόν να μην δοθείς και να μην ζείς τελικά την χειρότερη απώλεια που υπάρχει???

αλλά δεν είμαι εγώ τελικά που επιτίθεμαι...ειναι το παιδί μέσα μου ... που σε χρειάζεται περισσότερο απ όσο εγώ...κι εγώ δν το επιτρέπω και αντί να τσακωθώ μαζί του...επιτίθεμαι σε σένα τελικά...

Πόσο χρειάζομαι να με καταλάβεις και να μ αγαπήσεις... έτσι όπως ακριβώς είμαι...

"...είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή...ζήσε μαζί μου στον αέρα στη φωτιά στη βροχή...μας περιμένουν άδειες μέρες ραγισμένοι ουρανοί...είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή..
Βάλε φωτιά σε ότι σε καίει σε ότι σου τρώει την ψυχή...υπάρχει ακόμα υπάρχει κάτι που δεν έχει χαθεί... ειναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή..."

Aπευθείας από CooCooLand....

Και η πρόταση τραγουδιού ήρθε άμεσα από την φίλη μου...Και της το αφιερώνω...γιατί ξέρω ότι ζούμε στην ίδια χώρα...love you....

αλλαγή πλεύσης....

Τελικά τι είναι πιο δύσκολο να δίνεις ή να μάθεις να παίρνεις??? χρόνια τώρα το μόνο που ξέρω είναι να δίνω... το οποίο οκ καλό ειναι και τυχερός οποιος είναι φίλος μου αλλά ρε παιδιά έτσι στερώ στον άλλον την χαρά να μου δώσει!! Και μιλάω και σε φιλικό και σε ερωτικό επίπεδο... Γιατί όπως κι εγώ θέλω να δώσω μπορεί να έχει και κάποιος άλλος την ίδια ανάγκη. Οπότε εκεί τι γίνεται? Δεν θα μπορέσουν να είναι μαζί δύο άνθρωποι επειδή ξέρουν μόνο να δίνουν?? Το αντίθετο θα μπορούσε να υπάρξει άραγε? Θα μπορούσε να είναι μαζί 2 άνθρωποι που είναι παρτάκηδες?? Με την καμία!!!
Πολύ μ έχει μπερδέψει όλο αυτό. Γιατί χρόνια απωθώ τους ανθρώπους που δίνουν και πάω και κολλάω...να μην πω κυνηγάω...τους παρτάκηδες. Κουράστηκα όμως πια...Πριν όμως αναζητήσω τον άνθρωπο που ξέρει να δίνει μήπως πρέπει να κάνω λίγο εξάσκηση στο να μάθω να παίρνω χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι σταματάω να δίνω??? Γιατί είναι ωραίο να αφήνεις τον άλλον να σου δείξει ότι σε θέλει, να σε φροντίσει...ή μάλλον πρέπει να είναι ωραίο...
Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιος που ταυτίζεται μαζί μου ή είμαι μοναδική περίπτωση σε αυτόν τον πλανήτη... ( ξέρω ξέρω...δεν είμαι).
Θέλει ισορροπία παιδία για να πετύχουν οι σχέσεις. Να δίνεις αλλά και να αφήνεις να σου δίνουν.

Σίγουρα θα εναντιωθούν πολλοί με μένα και θα πουν ότι θέλουν να παίρνουν αλλά οι άλλοι δεν τους δίνουν. Εγώ θα έλεγα να ψάξουν λίγο καλύτερα μέσα τους και να δουν μήπως οι άνθρωποι που διαλέγουν πάντα είναι παρτάκηδες? άρα ποιός τους διαλέγει ρε παιδιά??? Γιατί δεν διαλέγετε τον άλλον τύπο? Τον δοτικό? Που ενδιαφέρεται για σας???? Ξέρω ξέρω...σας ξενερώνει...χμμμμ....χμμμμ...
Για σκεφτείτε λίγο...Τι κρύβεται από πίσω???? Είναι πραγματικά ότι ειστε άτυχοι και μπλέκεται πάντα με παρτάκηδες ή μήπως είναι το μόνο που πιστεύετε ότι μπορείτε να προσελκύσετε? Μήπως η αγάπη σας πέφτει πολύ? Μήπως κάτι φοβάστε? Μήπως πιστεύτετε ότι δεν το αξίζετε?

Δεν ξέρω τελικά αν έχουν κανένα νόημα αυτά που γράφω... Είμαι σε φάση αναπροσαρμογής και ανασυγκρότησης και σε δοκιμή του να αφήσω να μου δώσουν... Δυσκολεύομαι αρκετά.... Αλλά θα το κάνω...Ηρθε ο καιρός της αλλαγής γιατί το προηγούμενο μοντέλο δν το αντέχω πια.... Και έτσι κι αλλιώς οι αλλαγές ειναι δύσκολες και συνήθως κλωτσάω. Ε ας κλωτσήσω λίγο. Αλλά όσο και να κλωτσήσω εγώ θα μάθω να δέχομαι και να απολαμβάνω αυτά που οι άλλοι θέλουν να κάνουν για μένα.... Γιατί άλλωστε να τους στερήσω αυτή την χαρά και την ικανοποίηση....

Αν δεν κατάλαβε κανείς τι γράφω...δεν πειράζει... είμαι σε κουκου φάση...με την καλή πάντα έννοια....
Οπότε σας χαιρετώ για σήμερα από την CooCooLand.... τα ξαναλέμε όταν έχω κάτι να πω...

Τραγούδι δν μου ρχεται που να ταιριάζει...αν βρείτε κάτι στείλτε το....

keep in touch....

Η Ελεονώρα λέει ότι δν ειπα εγώ ένα χρόνο πριν....

"τόσο γενική αυτή η φράση...ταιριάζει τέλεια στην κρυα σου στάση... τα λέμε.... 

εγώ πεθαίνω κ εσύ θέλεις να παίξεις.... τα λέμε... 

ποιός σου χει μάθει να σκοτώνεις με ψέμμα...σκληρούς ανθρώπους να πατάς σαν εμένα...

χειρότερο κι από βρισιά... τα λέμε..."

 

Πες τα κορτίτσι μου!!!! 

with you I m happy!!!

και επειδή το προγούμενο κομμάτι ήταν λίγο βαρύ λόγω έντονης βροχής... ακούστε κι αυτο από τον υπέροχο peter hammill....

...

If I could....

και μιας και βρέχει καταρρακτωδώς ....και επειδή τον τελευταίο καιρό μ  έχει βγει ένας ρομαντισμός που είχε κρυφτεί πολύ καλά για καιρό... σκέφτομαι ότι γενικώς έχει χαθεί ο ρομαντισμός... παλιά ήταν αλλιώς τα πράγματα ο κόσμος ερωτευόταν περπατούσε χεράκι χεράκι κοιταζόταν στα μάτια..έστελνε ο άντρας λουλούδια στην γυναικα και περίμενε καιρό μέχρι να την κατακτήσει... και το σεξ που αργούσε συνηθως ήταν απλά μια ολοκλήρωση αυτού που είχε αρχίσει από καιρό....αλλά αυτά ήταν τότε...τώρα τα πράγματα γίνονται πιο γρήγορα και πιο ωμά... 

μπορώ να γυρίσω για λίγο το χρόνο??? να ζήσω και να νιώσω όπως ένιωθε το 1973 ο Jim Croce όταν τραγούδαγε το time in a bottle???

If I could save time in a bottle...the first thing that I'd like to do...is to save every day...till eternity passes away..just to spend them with you....

If I could make days last forever...if words could make wishes come true...I'd save every day like a treasure and then again I would spend them with you...

But there never seems to be enough time...to do the things you want to do...once you find them...I ve looked around enough to know..that you're the one I want to go through time with....

If I had a box just for wishes...and dreams that had never come true... the box would be empty...except for the memory of how they were answered by you...

πόσο μα πόσο όμορφα λόγια... έτσι θέλω να νιώσω...μπορώ??? ε ναι νομίζω πως μπορώ....(????)

take care of the one you love....

μετά από παρότρυνση μιας φίλης λέω να προσπαθήσω να αρχίσω να γράφω ξανά στο blog...το οποίο είχα αρχίσει το καλοκαίρι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης...εν όψει ενός χωρισμού...πάει πολύ καιρός από τότε και όλα πάνε καλά...ο εν λόγω χωρισμός τελικά για καλό ήταν... εγώ επιμένω άλλωστε σε αυτό χρόνια...οι χωρισμοί είναι πάντα για καλό...μα πάντα...
λοιπον αυτούς τους 6 και βάλε μήνες μετά τον χωρισμό παραμένω μόνη (εδώ βάζουμε ένα ερωτηματικό έτσι για να έχει σασπενς).... αλλά είμαι καλύτερα από τότε γιατί δεν έχω συνέχεια να τρώγομαι με το τι θα πω πως θα το πω και τι θα κάνω ώστε να αρέσω στον άλλον...και να πω την αλήθεια ξέροντας ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος θα βρίσκεται σύντομα στα πάτρια εδάφη... δεν μου καίγεται καρφί...
θα μου πεις τόσο γρήγορα περνάνε τα αισθήματα σας κυρία μου??? έτσι τον πετάτε τον άνθρωπο??? (αυτό μου θυμίζει σχετικό μου post του Αυγούστου) τα αισθήματα μου κρατούνε μια χαρά...αγαπάς κάποιον και δεν αλλάζει αυτό... όταν όμως δν μπορεί να το ανταποδώσει έτσι όπως θέλεις φεύγεις...φευγεις για να προστατευτείς... και κρατάς αυτή την αγάπη μέσα σου σε ένα κομμάτι της καρδιά σου... και χρησιμοποιείς όλη την υπολοιοπη καρδιά σου για να αγαπήσεις κάποιον άλλον όταν έρθει η ώρα... και καμιά φορά εκπλήσσεσαι πόσο γρήγορα έρχεται αυτή η ώρα... (εδώ πάει το ερωτηματικό το προηγούμενο)...
δεν μπορώ να γράψω περισσότερα...άλλωστε μην ξεχνιόμαστε είμαστε σε δημόσιο χώρο...
take care of the one you love....λέει η Imany...αυτό ακριβώς...γιατί δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από το να νοιάζεσαι για κάποιον και να τον φροντίζεις.... και να χαίρεσαι που υπάρχει και και και και και και.... και θα μείνετε με το ερωτηματικό.... και όπως λέει κι ένα άλλο κομμάτι που ίσως να ταίριαζε περισσότερο σε αυτό το post ...οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο....και μένουν εκεί...εμείς ακόμα είμαστε εδώ και συνεχίζουμε να ζούμε και να γουστάρουμε....